De Raatakkers worden ook wel Celtic Fields genoemd. De laatste jaren ontstaat echter steeds meer het besef dat de velden niet door de Kelten zijn aangelegd.
In Vaassen is het onderzoek naar de Raatakkers na de Tweede Wereldoorlog gestart. De aanleiding was dat foto’s van geallieerde verkenningsvluchten in een weidegebied tussen de Gortelseweg, Cannenburgherweg, Isendoornweg en Wildweg een hokjespatroon toonde die later werd onderzocht. Het bleken walletjes te zijn van de Raatakkers. Bovendien bleek dit patroon ook verder naar het zuiden en westen in de daar aanwezige heide en bossen voor te komen.
Gedurende de jaren is er veel onderzoek naar de Raatakkers gedaan en daardoor konden de Raatakkers nog beter in kaart worden gebracht. Doordat vliegtuigen met LiDAR (een soort radar dat vanuit een vliegtuig op de bodem is gericht) kleine hoogteverschillen goed te kunnen weergeven kon de techniek hierbij ook een handje helpen. Het gedeelte op het kaartje hierboven is aan de rechterkant van onderstaande afbeelding te zien.
In het landschap zijn de Raatakkers voor veel mensen niet goed te herkennen, maar met wat hulp lukt het toch om met name in de hoogteverschillen op de paden en de begroeiing in de heide de patronen te ontdekken.
Onderstaande video’s geven een eenvoudige indruk. Heide groeit op de hogere (en dus drogere) delen, het gras heeft meer water nodig en groeit beter in de lagere delen. De bovenste video laat dat met lijnen zien.
De onderste video laat de lijnen niet zien, maar biedt de mogelijkheid om zelf de Raatakkers te herkennen.